Rozszerzanie diety to dla nas w dalszym ciągu novum. Tyle smaków i konsystencji jeszcze nieodkrytych. To dopiero przedsmak ciekawej podróży, jednakże pierwsze koty za płoty ( już dawno za nami). Pamiętam jak sama gubiłam się w gąszczu i natłoku informacji, więc mam nadzieję, że ten post będzie pomocny dla chociażby jednej z Was. Niemniej jednak nie zastąpi on konsultacji z lekarzem pediatrą/alergologiem/dietetykiem (niepotrzebne skreślić). Kluczowa powinna być przede wszystkim obserwacja Waszego dziecka i niezawodna intuicja- my MAMY, a przede wszystkim my KOBIETY chyba nieźle potrafimy się nią posługiwać ;)

Zaczęłyśmy od marchewki. Potem był ziemniak, kalafior, brokuł i po kolei reszta warzyw. Później zaczęłam je łączyć. Podobnie było z owocami. Najpierw jabłuszko, potem banan, brzoskwinia, morela i cała reszta. Nela od samego początku bardzo ładnie współpracowała przy karmieniu. Z czasem można było zaobserwować co jej smakuje, a za czym nie przepada. Bardzo chętnie otwierała buźkę dając mi do zrozumienia, że prosi o kolejną łyżeczkę, ale też zaciskała ją akcentując, że ma dość albo coś jej nie smakuje. Zawsze szanowałam jej potrzeby- nigdy nie wmuszałam, nie dopuszczałam do sytuacji irytacji, płaczu. Chciałam, żeby czas jedzenia był dla niej czymś przyjemnym, a nie kojarzył jej się z obowiązkiem, przymusem i domowym mini terrorem ;) Zresztą dla mnie sensem rozszerzania diety jest dawanie dziecku sposobności smakowania, poznawania, próbowania, a niekoniecznie najadania się do pełna. Do ukończenia 1 roku życia podstawą żywienia naszego dziecka jest mleko ( matki, bądź modyfikowane), więc nie musimy narażać siebie i dziecka na stres w pierwszym okresie przygody z jedzeniem- to mleko zapewnia mu niezbędne wartości. Cała reszta ma mu pozwolić otworzyć się na nowe smaki, zapachy, konsystencje. I tak jak nam dorosłym- nie wszystko będzie dziecku smakowało. Ma do tego pełne prawo. Uważam, że najgorsze, co możemy zaoferować swojemu dziecku to przymuszanie do jedzenia. 

I tak przez okres 3-4 tygodni Nela poznawała poszczególne owoce i warzywa w formie papek. Nie protestowała, więc nie miałam powodu szukać alternatywy dla takiego sposobu karmienia. A jednak. Na Święta dostałam w prezencie książkę "Bobas Lubi Wybór" i zaczęły się zmiany. Z początku radykalne, później natomiast wyśrodkowałam moje poglądy i trochę przystopowałam. Żadna skrajność nie jest dobra. Myślę, że z pomocą naszego dziecka i własnej intuicji obierzemy właściwą drogę.

Nie będę pisała czym jest BLW, ani o co tak naprawdę w tym chodzi- wystarczy wpisać frazę w wyszukiwarce i odpowiedź znajdzie się sama, ale z chęcią polecę Wam książkę. Warto spojrzeć z innej perspektywy na sposób odstawiania czy inaczej wprowadzania pokarmów stałych.

Naszym sposobem jest sposób na niedealnych ;) To absolutnie nie BLW sensu stricto, ale też nie codzienne karmienie papkami ( chociaż nie przywiązywałabym wagi do nazewnictwa- grunt, czy dany sposób sprawdza się w przypadku naszego dziecka). Z każdej filozofii wprowadzania pokarmów zaczerpnęłam, to co dla mnie cenne, istotne i to, co uważałam, że może się u nas sprawdzić.

Nasze menu rzecz jasna z dnia na dzień jest coraz bogatsze, a powyżej opisane warzywa i owoce to tylko opisany przedsmak tego co jest dzisiaj i co jeszcze przed nami. Jemy różnorodnie. Próbujemy, ale szanujemy się nawzajem. Ja- ciekawość Neli na nowe smaki, konsystencje i doświadczenia, a Nela- mój czas i nerwy a propos totalnego bałaganu. Są dni, że karmię Nelę łyżeczką, są takie, że przygotowuję jej posiłek i zostawiam ją z nim sam na sam. Bywa też tak, że pół posiłku je sama, kolejne pół zaś jej pomagam ( gdy widzę, że daje mi znaki, iż chciałaby to zjeść i bardzo jej smakuje ale: zawartość tacki ląduje nieporadnie na podłodze, a nie w buzi; Nela ma najzwyczajniej w świecie dzień lenia i otwiera buzie czekając na mój ruch).

Moim celem jeżeli chodzi o żywienie Neli jest: nauczenie jej względnej samodzielności dostosowanej do jej aktualnych możliwości; umożliwienie jej smakowania naprawdę przeróżnych potraw, co pozwoli jej otworzyć się na wiele smaków i być może sprawi, że uda nam się uniknąć w przyszłości dziecka niejadka. Założyłam sobie, że będę trzymała się kilku punktów i myślę, że póki co sprawdza się to u nas całkiem nieźle.

Złote zasady na dobry początek:

- Gotuj smacznie (mowa o troszkę późniejszym etapie, aniżeli pierwsze próby z pojedynczymi owocami/warzywami)- jeżeli Tobie nie smakują jałowe, bezsmakowe potrawy- obojętnie czy słoiczkowe, czy te przygotowywane przez Ciebie, to dlaczego Twoje dziecko miałoby chcieć je jeść. Wykorzystuj świeże lub suszone zioła, urozmaicaj posiłki. Nawet najbardziej prozaiczny ryż z jabłkiem, który wzbogacimy cynamonem i świeżą wanilią zyska uznanie nie tylko naszego podniebienia.

- Szanuj apetyt dziecka, jego instynkt i znaki jakie Ci wysyła- tak jak i my dziecko ma prawo mieć gorszy dzień, słabszy apetyt. Może ząbkować, a jego łaknienie w czasie choroby, czy skoku wahać się. Poza tym dzieci instynktownie unikają czasem pewnych produktów, które jak się potem okazuje wywołują u nich np. alergie. Zadbaj o to, żeby przygoda w jaką razem wyruszacie była przyjemnością, a nie przykrym obowiązkiem i wpychaniem jedzenia na siłę.

- Pozwól dziecku próbować, pozwól  trochę nabrudzić, ale jednocześnie szanuj siebie- i tu budzi się moja niechęć do radykalizmu. Pozwól dziecku zjeść samemu mięso, rybę, niech ściśnie w rączkach ryż, czy kaszę. Niech poznaje całym sobą, to co nieznane. Niekoniecznie jednak musisz decydować się na samodzielne jedzenie kremu z buraczków przez dziecko, które to i tak całą zawartość miseczki/kubeczka wyleje na siebie i Twoje świeżo wyremontowane mieszkanie- ja szanuję swoje dziecko i jego potrzeby, ale także mój czas i moje otoczenie.

- Staraj się o różnorodne konsystencje- kasze, ryż, kawałki, kosteczka, paseczki, kwadraciki, motylki- nie wszystko musi, a wręcz nie powinno być papką- im szybciej (oczywiście tu musimy obserwować dziecko i jego zachowanie, predyspozycje, gotowość) tym lepiej. My dosyć szybko zaczęłyśmy wprowadzać tą zasadę i na dzień dzisiejszy Nela rewelacyjnie radzi sobie z wszelakimi konsystencjami.

Z doświadczenia wiem, że najlepszym doradcą okazuje się być zdrowy rozsądek, a przewodnikiem nasze własne dziecko. W razie jakichkolwiek wątpliwości, czy problemów zachęcam do konsultacji ze specjalistą. W końcu od samego początku kształtujemy nawyki jedzeniowe u naszych maluchów, więc warto, żeby były one poprawne.