Ile ludzi tyle charakterów, temperamentów, upodobań, zwyczajów. Nie inaczej sprawa ma się jeżeli chodzi o nasze dzieci. Jedne rodzą się istnymi aniołkami. Bezproblemowe, zadowolone, wszystko im pasuje. Przesypiają większą część dnia, a w miarę upływu czasu nie stronią wcale od regularnych, długich drzemek. Nocne pobudki ich nie dotyczą. Pozwalają przesypiać swoim rodzicom całe noce już od pierwszych dni. Uwielbiają swoje łóżeczka, potrafią w spokoju poleżeć dłużej, niż tyle ile zajmuje dotknięcie ciałem kawałka materaca. Spacery z nimi to czysta przyjemność, gdyż uwielbiają ten, jak i każdy inny środek transportu. I chwała im za to. Rodzice mogą dziękować losowi, że nie dość, że ich własne dziecko jest najpiękniejsze (jak dla każdego rodzica jego własne), zdrowe, to jeszcze grzeczne.

Są też jednak dzieci, a raczej niemowlęta bo to o nich mowa, które wymagają od rodziców dużo więcej energii, opieki i zainteresowania już na samym starcie. Potrafią nie spać całymi dniami, a jeżeli już im się to zdarzy to po wielkich ekscesach, dwugodzinnym noszeniu i postawieniu całego bloku na równe nogi. Oczywiście ewentualny sen możliwy jest tylko na materacu zwanym mama lub tata. Własne łóżeczko parzy, a wózek poraża prądem, co uniemożliwia normalne spacery, o jakich to marzyliśmy zanim na świecie owe wyczekiwane potomstwo się pojawiło. Pozostanie z nim sam na sam stanowi nie lada wyzwanie zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Niemowlę takie potrafi wywrócić świat świeżo upieczonych rodziców do góry nogami. Niezwykle trudno bowiem zapewnić mu komfort i spokój. Wizja rodzicielstwa jaką w sobie nosiliśmy konfrontuje się z brutalną rzeczywistością. HIGH NEED BABIES ( zachęcam do lektury), bo to o nich mowa, to dzieci o wyjątkowych potrzebach. To nie złe dzieci, nie gorsze, ale wyjątkowe. Kluczowym dla odnalezienia się jako rodzic HNB jest zrozumienie, że nie brak nam kompetencji, chęci do bycia dobrym rodzicem, a nasze dziecko nie jest złośliwe, czy też wymuszające dane reakcje. Jest po prostu inne i musimy sprostać jego wyjątkowym wymaganiom.

My jesteśmy gdzieś pomiędzy. Mojemu dziecku tak samo daleko do książkowego dziecka, jak i do HNB. Podjęłam jednak ten temat z innego powodu. W moim najbliższym otoczeniu sporo ostatnio niemowląt. O przeróżnych temperamentach i wymaganiach- od tych pięknie śpiących, jedzących i samych się bawiących, po nie dające się odłożyć, spędzające większość czasu na rękach lub przy piersi. W związku z tym wiem z jakimi trudnościami, rozterkami, emocjami zmagają się ich mamy- moje koleżanki. W moim odczuciu mamy tych bardziej wymagających dzieci są często wpędzane w poczucie winy ( przez swoich partnerów, najbliższą rodzinę albo koleżanki mamy, które akurat szczęśliwie wychowują grzeczne bobasy). Zarzuca im się 100% wpływ na zachowanie ich kilku/kilkunastotygodniowego niemowlęcia już od pierwszych chwil, którego należycie nie wykorzystały. Jakby udało im się przez ten okres zepsuć i rozpuścić tak małe dziecko.

Zamiast oceniać warto byłoby wykazać się odrobiną wyrozumiałości i wsparcia dla takiej mamy.

Jeżeli jednak nie masz pomysłu na dobre słowo, to chociaż nie używaj tych poniżej, bo nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo potrafią być irytujące, a nawet przykre dla takiej mamy:

Współczuję Ci...

Ja na Twoim miejscu już dawno bym zwariowała...

Zostaw ją/ go niech się wyryczy... Od płaczu jeszcze nikt nie umarł...

Jak ty w ogóle funkcjonujesz, skoro prawie nie sypiasz.,,

Jak możesz pozwolić, żeby dziecko spało Ci przy piersi...

Na pewno wymusza/ testuje Cię...

Czy już przesypia całe noce? Ile ma drzemek w ciągu dnia?

A Was przed jakim zadaniem postawiono? Aniołek,czy Diabełek? A może oba typy w przypadku rodzeństwa? :) 

Dostałyście wsparcie i zrozumienie, jakiego oczekiwałyście? Coś szczególnie Was irytowało?

Patrycja